සුහදිණිය
ඔබ කියූ වදනක දෙකක
මම ජීවිතය
ලියූවෙමි..
ඔබේ එක් නෙත් සැරයක
අහම්බෙන් හෝ මදෙස බැලූ ඇසිල්ලෙක
මතක මල් පිපී
වසන්තය ඇහැරවන බවක්
මට දැණිනි..
සඳ කිණිති හැමදාමත්
ඔබේ සුදු මුහුණ
වසාගෙන තිබුණි..
කැන්ටිමේ මේසයක
ඔබ දකින හැම අරුණෝදයකම
දේදුණු සිහිනයක පාට අතර
ජීවිතය අතරමන් වන බවක්
මට හැඟුණි...
සිතින් තනිවන හැම මොහොතකම
මට ඔබව මතක් විය...
සිරිපොද වැසි සරසවිය සිප ගනිද්දීත්
දෑල දිග රොබරෝසි රැළි අතර දඟකරද්දීත්
සිහිලාර මිහිදුමක හන්තාන සැඟව යද්දීත්
කොහේදෝ සිට හමාඑන මල් සුවඳක
ඔබ මා සමගම
දොඩමලු වන බවක් මට දැණිනි...
එක් කලෙක ඔබව බලන්නම
මම ලෙක්චර්ස් ආ දවස් තිබුණි
ලැප්ටොප් තිරය මත
ඔබේ පින්තූර නොබැලූ
දවසක් ගත නොවන්නට ඇත
ලා පැහැ සාරියට
ඔබ හරීම හරි පියකරුය. චාම්ය...
මග තොට ඉඳහිටක
තනිව හමුවූ විටෙක
වල ගැහෙන දෙකම්මුල් පෙන්වා
ඔබ මා සමඟ සිනාසෙන විට
හාත්පස නැවතී යලි ඇරඹෙනු මට දැනෙයි..
මෙම රොබරෝසි පෝස්ටුව
ඔබ කියවන්නටද ඉඩ ඇත
මෙහි පදපේලි අතරේ සැඟව ඇත්තේ ඔබම බව
ඇතැම්විට ඔබට නිශ්චිත නොවනු ඇත..
එහෙත් සුහදිණිය..
ඔබට දෙන්නට දවසක
තවමත් ලියාගත නොහැකිවුණු
එකම එක කවියක
තනුව මෙහි සැඟව ඇත..
එයට සවන්දෙන්න....
-රොෂාන් නයනජිත් හේවාවිතාරණ-
